तीन विद्यार्थी!!!(२)

मि. सॉम्सच्या ऑफिसची इमारत जुन्या पद्धतीची होती. त्यांच्या बैठकीच्या खोलीला लागून एक खूप मोठी, पट्ट्यापट्ट्यांची नक्षी केलेली खिडकी होती. बाहेर एक मोठं गोथिक पद्धतीचं दार होतं. दाराला लागून एक जुनाट जिना होता. तळमजल्यावर सॉम्सची खोली होती. वरच्या मजल्यांवर त्या तीन विद्यार्थ्यांच्या खोल्या होत्या. आम्ही घटनास्थळाशी पोहोचलो तेंव्हा नुकतीच संधिप्रकाश पडायला सुरुवात झाली होती. होम्स आत येता येता थबकला आणि त्याने त्या मोठ्या खिडकीचं काही वेळ निरीक्षण केलं. मग खिडकीजवळ जाऊन टाचा उंचावून चवड्यांवर उभं राहून आपली मान शक्य तितकी उंच करत त्याने काही वेळ आत डोकावून पाहिलं.
"तो दारातूनच आला असणार. खिडकीच्या एका पाख्याशिवाय तिथून आत यायला मोकळी जागाच नाहीये ." मि. सॉम्स म्हणाले.
"छान!" होम्स म्हणाला "हम्म इथे बघण्यासारखी आणखी काही नसेल तर आपण आत जाऊ"
सॉम्सनी बाहेरच्या दरवाज्याचे कुलूप काढून आम्हाला आत नेले. होम्स गालिच्याचे निरीक्षण करत होता तोवर आम्ही दरवाज्यातच उभे राहिलो.
"इथे कुठलेच ठसे नाहीयेत." तो म्हणाला. " अर्थात आज हवा बरीच कोरडी आहे त्यामुळे तशी अपेक्षा करणंही चूकच आहे म्हणा.
तुमच्या नोकराची तब्येत आता बरीच सुधारलेली दिसतेय. तुम्ही त्याला खुर्चीत बसवून आला होतात ना? कुठल्या खुर्चीत बसवलं होतंत त्याला?"
"त्या तिकडच्या खुर्चीत"
"आपण आधी टेबलाकडे मोर्चा वळवू. काय झालं असेल हे उघड आहे. आत आलेल्या माणसाने खोलीच्या मध्यभागी असलेल्या टेबलावरून एक एक करून प्रश्नपत्रिकेची पानं घेतली. ती घेऊन तो खिडकीजवळच्या लहान टेबलावर बसला. कारण त्याला खिडकीबाहेर लक्ष ठेवायचं होतं. म्हणजे तुम्ही येताना दिसताच त्याला पळ काढता आला असता. "
"खरं सांगायचं तर त्याला पळ काढता आला नाही. कारण मी बाजूच्या दाराने आत आलो."
"छान! पण तरीही त्याच्या डोक्यात योजना तशीच होती. मला ती पानं दाखवा पाहू. हम्म बोटांचे ठसे तरी दिसत नाहीयेत. त्याने आधी पहिलं पान खिडकीजवळ नेलं आणि त्याची प्रत करून घेतली. यासाठी त्याला किती वेळ लागला असेल बरं? साधारण पंधरा मिनिटं. त्यापेक्षा कमी नाही. ती झाल्यावर त्याने हातातलं पान खाली ठेवलं आणि दुसरं घेतलं. तो ते उतरवून घेत असतानाच त्याला तुमची चाहूल लागली आणि त्याला अतिशय घाईघाईने पळून जायला लागलं. त्याला खूपच घाईघाईने पळून जावं लागलं असणार कारण ते दोही ताव टेबलावर जागच्या जागी ठेवायला त्याला वेळच मिळाला नाही.
तुम्ही दाराजवळ असताना तुम्हाला पावलांचा आवाज आला का?"
"नाही."
"तो इतका जोरजोरात लिहीत होता की त्याच्या पेन्सिलीचं टोक मोडलं आणि त्याला ते परत करावं लागलं. ही गोष्ट महत्त्वाची आहे. वॉटसन हे पहा. हे पेन्सिल साधी नाही. ती नेहमीपेक्षा जास्त लांब होती, तिचं शिस मऊ होतं, ती बाहेरून निळी होती आणि ती तयार करणाऱ्या कंपनीचं नाव चंदेरी अक्षरात तिच्यावर लिहिलं होतं. तिच्या आता शिल्लक तुकड्याची लांबी फक्त दीड इंच असावी. मि. सॉम्स , अशा पेन्सिलीच्या मालकाचा शोध घ्या. तुम्हाला तुमचा घुसखोर सापडेल. त्यात त्या माणसाकडे एक मोठा धारदार चाकू आहे हे सांगितल्यावर तर त्याला शोधणं आणखी सोपं होईल."
होम्सचं बोलणं ऐकत असताना मि. सॉम्स आश्चर्यचकित झाले होते.
"या गोष्टींचा मी तपास करतो. पण हे पेन्सिलीच्या लांबीबद्दल तुम्ही कसं काय सांगितलंत ते काही मला कळलं नाही"
होम्सने त्या पेन्सिलीच्या लाकडी कपच्यांपैकी एक तुकडा त्यांच्यापुढे धरला. त्यावर MN असं चंदेरी अक्षरांमधे लिहिलेलं होतं.
"हे पाहिलंत..?"
"हो पण अजूनही माझ्या काहीच लक्षात येत नाहीये.."
"हम्म वॉटसन आणि इतरांवर मी कधीकधी अन्याय करतो की काय अशी शंका मला येते. आता हे पहा. या MN चा अर्थ काय असू शकेल? बहुधा एखाद्या शब्दाची शेवटची दोन अक्षरे असावीत. साधारणपणे पेन्सिलींच्या बाजारपेठेत जोहान फेबर हे नाव खूप प्रसिद्ध आहे.पण पेन्सिलीच्या उरलेल्या भागावरून तिच्यावर Johann असं लिहिलेलं नसावं असं वाटतंय." त्याने ते छोटं टेबल शेजारच्या विजेच्या दिव्याच्या प्रकाशात सरकवलं.
"त्याने ज्या कागदावर लिहिलंय तो जर पुरेसा पातळ असला तर आपल्याला या टेबलाच्या गुळगुळीत पृष्ठभागावर त्याचे ठसे सापडायला हवेत. पण मला इथे तसं काही दिसत नाही. आता या मोठ्या टेबलाकडे वळू या. हा काळा डाग म्हणजे तुम्ही म्हणता तो मातीचा डोंगर दिसतोय. साधारण पिरॅमिडच्या आकाराचा आणि आतून पोकळ. तुम्ही म्हणालात तसे यात भुश्श्याचे कणही दिसताहेत.
अरेच्या! ! ही फाटल्याची खूण तर खास आहे. या इथून फाटायला सुरुवात झाली आणि या इथपर्यंत चांगलाच मोठा तुकडा निघाला आहे. मि. सॉम्स, ही गोष्ट मला दाखवलीत याबद्दल तुमचे मनापासून आभार!
आता मला सांगा या दरवाज्यापलिकडे काय आहे? "
"माझी निजायची खोली"
"हा सगळा प्रकार झाला तेंव्हापासून तुम्ही आत गेला आहात का?"
"नाही मी तर सरळ तुमच्याकडेच धाव घेतली"
"मला ही खोली आतून बघायची आहे. हे जुन्या काळातलं फर्निचर खूपच सुरेख दिसतंय. तुम्ही काही वेळ बाहेर थांबता का? तोवर मी जरा इथली फरशी तपासतो. उम्म इथे काही नाहीये. आता हा पडदा पाहू या. हाही जुन्या पद्धतीचा दिसतोय. याच्या मागे काय आहे? इथे तुम्ही तुमचे कपडे ठेवता का? जर एखाद्या माणसाला या खोलीत लपून बसायचं असेल तर तो कुठे लपू शकेल? याच पडद्यामागे लपेल कारण पलंगाखाली लपायला जागा नाही आणि कपाटाची रुंदी एखादा माणूस लपून बसू शकेल इतकी नाही. आत्ता इथे कोणी नसणार म्हणा "
असं म्हणत त्याने तो पडदा बाजूला सारला. त्याच्याकडे पाहताच मला जाणवलं की तो खूप सावध आणि तयारीत होता. कुठल्याही प्रसंगाला तोंड द्यायची त्याची तयारी होती. पण तसे काही घडले नाही. त्या पडद्यामागे एक खुंटाळं होतं ज्याला तीन चार कपडे अडकवून ठेवलेले होते. होम्स मागे वळला आणि अचानक जमिनीकडे पहात उभा राहिला.
"अरे वा! हे बघा काय आहे!"
तिथे एक लहानसा वाळूचा डोंगर होता. अगदी टेबलावर होता तसाच.विजेच्या दिव्याच्या प्रकाशात होम्सने तो आपल्या तळहातावर घेतला.
"मि. सॉम्स, तुमच्या घुसखोराने त्याचा माग तुमच्या बैठकीच्या खोलीबरोबरच तुमच्या निजायच्या खोलीतही ठेवलाय"
"पण त्याचं इथे काय काम असेल?"
"उघड आहे. तुम्ही बाजूच्या दरवाज्यातून आत आलात त्यामुळे तुम्ही थेट दारापर्यंत येईपर्यंत त्याला तुमची चाहूल लागली नाही. अशा वेळेला त्याने काय केलं? त्याच्या सगळ्या वस्तू उचलून तो इथे आत येऊन लपला."
"अरे बापरे! म्हणजे मी जेंव्हा बॅनिस्टरशी बोलत होतो तेंव्हा तो आत अडकलेला होता? अरेरे... आम्हाला जरा जरी कल्पना असती तर.."
"हो असंच दिसतंय"
"पण त्याला इतर मार्गही असतील की.... तुम्ही ही खिडकी तपासून पाहिलीत का?"
"शिसाची चौकट, लेटिसचं लाकूडकाम, तीन दारं, त्यातलं एक बिजागऱ्यांवर आतबाहेर होणारं आणि इतकं मोठं की एका माणसाला सहज आत येता येईल."
"हो. त्या खिडकीतून बाहेरचं पटांगण एका कोनातून दिसतं पण आतला माणूस बाहेरून नीट दिसत नाही. तो इथून आत आला असावा आणि या दारातून बाहेरच्या खोलीत गेला असावा. जाताना त्याचे हे ठसे उमटले असावेत. बाहेरच्या खोलीचं दार उघडं असलेलं पाहून तो पळून गेला असावा."
होम्सने वैतागाने मान हलवली.
"आपल्याला काय घडलं असणं शक्य आहे याचा विचार करायला हवा. तुम्ही असं म्हणालात ना की इथे तीन विद्यार्थी राहतात आणि त्यांना आपापल्या खोलीत जाताना तुमच्या दारावरून जावं लागतं?"
"हो"
"आणि ते तिघंही उद्याच्या परीक्षेला बसणार आहेत?"
"त्यांच्यातल्या कोणावर तुमचा संशय आहे का?"
"हा प्रश्न फारच अवघड आहे. आपल्या हाती पुरावा नसताना आरोप करणं चांगलं नाही."
"तुम्ही तुमचं मत सांगा. पुरावे आपण नंतर शोधू."
"मी तुम्हाला त्या तिघांची काही वैशिष्ट्यं सांगतो. पहिल्या मजल्यावर गिल्खिस्ट राहतो. तो अतिशय हुशार मुलगा आहे आणि तितकाच चांगला खेळाडू पण आहे. तो कॉलेजच्या रग्बी आणि क्रिकेट संघांमधे आहे. नुकतंच त्याला लांब उडीच्या स्पर्धेत बक्षीस मिळालं आहे. त्याची शरीरयष्टी खेळाडूला साजेशी तगडी आहे. त्याचे वडील मि. जॅबेझ गिल्ख्रिस्ट त्यांच्या रेसच्या वेडापायी कर्जबाजारी होऊन गेले. पण तो खूप कष्टाळू आहे. एक दिवस तो नक्की पुढे जाईल."
"दुसऱ्या मजल्यावर मि. दौलत रास राहतो. तो भारतीय आहे. सगळ्या भारतीय लोकांप्रमाणे. तो बराच शांत असतो. तो खूपच चांगला आहे पण त्याचं ग्रीक जरासं कच्चं आहे. पण तो पद्धतशीरपणे आणि इतर गोष्टींचा आपल्यावर परिणाम होऊ न देता अभ्यास करणारा मुलगा आहे."
"तिसऱ्या मजल्यावर मि. माईक मॅकलॅरन राहतो. त्याने खरंच मनावर घेतलं तर तो फारच हुशार आहे. खरं म्हणजे विश्वविद्यालयातल्या सर्वात हुशार मुलांपैकी तो एक असावा. पण त्याचा अभ्यास बरेचदा अनियमित, अकेंद्रित आणि रमतगमत चालतो. पहिल्या वर्षाला असताना काही भानगडींमधे अडकल्यामुळे त्याची जवळजवळ हकालपट्टीच झाली होती. या वर्षीही आत्तापर्यंत त्याने सगळा वेळ नुसताच वाया घालवला आहे. आता उद्याच्या परीक्षेची त्याला खरंच भिती वाटत असणार."
"म्हणजे तुमचा त्याच्यावर संशय आहे."
" तसंच काही मी म्हणणार नाही पण या तिघांमधे तोच असं करू शकेल असं वाटतं."
"खरंय. मि. सॉम्स आता आपण तुमच्या नोकराची गाठ घेऊ"
बॅनिस्टर हा एक ठेंगणा, फिकट चेहऱ्याचा, गुळगुळीत दाढी केलेला, करड्या केसांचा साधारणा पन्नाशीचा माणूस होता. मघा त्याला बसलेल्या धक्क्यातून तो अजूनही फारसा सावरला नव्हता. त्याच्या सुखासीन चेहऱ्यावर तणाव स्पष्ट दिसत होता. त्याच्या हाताची बोटंही थरथरत होती.
"बॅनिस्टर, आम्ही आज घडलेल्या प्रकाराची चौकशी करत आहोत." मि. सॉम्स म्हणाले.
"होय साहेब"
"तू तुझी किल्ली दरवाज्याच्या कुलुपाला तशीच विसरलास?" होम्सने त्याला विचारले
"होय साहेब"
"नेमकी आजच म्हणजे प्रश्नपत्रिका कुलूप लावून ठेवलेल्या असतानाच तू ही किल्ली विसरावीस ही गोष्ट साधीसुधी खास नाही नाही का?"
"जे झालं ते फार वाईट होतं साहेबपण मी ही किल्ली याआधीही काही वेळा कुलुपाला विसरलो आहे."
"तू दार उघडून आत आलास तेंव्हा किती वाजले होते?"
"साडे चार वाजले होते. सॉम्स साहेब नेहमी याच वेळी चहा पितात."
"तू इथे किती वेळ होतास?"
"साहेब बाहेर गेलेत हे पाहून मी लगेच बाहेर आलो."
"तू टेबलावरच्या कागदांना हात लावला होतास का?"
"अजिबात नाही साहेब"
"तू किल्ली कुलुपातच कशी काय विसरलास?"
"माझ्या एका हातात चहाचा ट्रे होता म्हणून मी असा विचार केला की ट्रे ठेवून किल्ली काढून घ्यायला परत यावं. पण नंतर मी ती गोष्ट साफ विसरून गेलो."
"दाराला आपोआप बंद होणारं स्प्रिंगचं कुलूप बसवलेलं आहे का?"
"नाही"
"मग ते दार उघडंच होतं?"
"होय साहेब"
"जेंव्हा मि. सॉम्सनी तुला हाक मारली तेंव्हा तुला बराच धक्का बसला का?"
"होय साहेब. आजवर इतकी मोठी चूक माझ्या हातून झालेली नाही. मी जवळजवळ बेशुद्धच झालो"
"हो ते माहितेय मला. बरं मला सांग, तुला चक्कर आली तेंव्हा तू कुठे उभा होतास?"
"मी कुठे होतो? त्या तिथे दाराशेजारी"
"हम्म. हा मुद्दा महत्त्वाचा आहे. तू तिथे उभा होतास आणि तू या पलिकडच्या खुर्चीत बसलास. या मधल्या खुर्च्या तू का सोडून दिल्यास?"
"माहीत नाही साहेब. मी कुठे बसलो याला काहीच महत्त्व नाही"
"मि. होम्स त्याला यातलं काही माहीत असेल असं मला वाटत नाही. त्याच्या चेहऱ्याचा रंग उडाला होता. त्याची अवस्था खरोखरीच अगदी वाईट दिसत होती."
"तुझे साहेब बाहेर पडले तेंव्हा तू याच ठिकाणी बसला होतास?"
"हो. ते बाहेर पडल्यावर एखादं मिनिट मी इथे असेन. मग मी दाराला कुलूप लावलं आणि माझ्या खोलीत गेलो."
"तुझा कोणावर संशय आहे का?"
"नाही. या विश्वविद्यालयाच्या परिसरात असा खोटेपणा करणारा कोणी माणूस असेल असं मला वाटत नाही साहेब."
"ठीक आहे. माझं काम झालंय." होम्स म्हणाला." एक मिनिट, या इमारतीतल्या इतर रहिवाशांना इथे चोरी झाली आहे त्याबद्दल तू काही सांगितलयस का?"
"नाही साहेब. मी काहीच बोललो नाहीये"
"तू त्यांच्यापैकी कोणाला भेटला होतास का?"
"नाही साहेब, कोणालाच नाही."
"छान!. मि. सॉम्स, तुमची हरकत नसेल तर आपण चौकापर्यंत एक चक्कर मारून येऊ या का?"
हळूहळू काळोख पडत होता आणि त्या काळोखात त्या इमारतीतल्या तीन प्रकाशमान चौकोनी खिडक्या उठून दिसत होत्या.
"तुमची तिन्ही पाखरं आपापल्या घरट्यांमधेच आहेत असं दिसतंय. पण हे काय? त्यातला एक बराच अस्वस्थ झालेला दिसतोय"
भारतीय विद्यार्थ्याच्या खिडकीच्या पडद्यावर त्याची काळी सावली पुढेमागे हलताना दिसत होती. तो त्याच्या खोलीत येरझाऱ्या घालत असावा.
मला त्यांची एकेक झलक हवी आहे. आत्ता जमू शकेल का?"
"हो अगदी सहज जमेल. ही इमारत इथल्या सगळ्यात जुन्या इमारतींपैकी एक आहे. त्यामुळे इथले पाहुणे तिचं निरीक्षण करायला येत असतात. चला मीच तुम्हाला घेऊन जातो"
"आमची नावं सांगू नका" होम्स म्हणाला आणि मग आम्ही गिल्ख्रिस्टचा दरवाजा ठोठावला.
"एका पिवळ्या केसांच्या सडपातळ तरुण मुलाने दार उघडून आमचं स्वागत केलं. त्या खोलीत काही मध्ययुगीन वास्तुकलेचे दुर्मिळ नमुने होते. त्यातला एक नमुना पाहून होम्स इतका प्रभावित झाला की लगेच त्याने खिशातून एक वही काढून पेन्सिलीने त्याचे रेखाचित्र काढून घ्यायला सुरुवात केली. चित्र काढताना त्याच्या पेन्सिलीचे टोक मोडले. मग त्याने गिल्ख्रिस्टकडे पेन्सिल मागितली आणि शेवटी त्याच्या पेन्सिलीला टोक करायला गिल्ख्रिस्टचा चाकूही मागून घेतला. हाच प्रकार त्या भारतीय विद्यार्थ्याच्या खोलीतही घडला. तो भारतीय विद्यार्थी बराच अबोल आणि बुटकासा होता. होम्सच्या या वास्तुशास्त्रीय कुतूहलामुळे तो बराच वैतागलेला दिसत होता आणि आम्ही तिथून बाहेर पडल्यावर त्याने सुटकेचा निःश्वास सोडला. पण या दोन्ही वेळेला होम्सला अपेक्षित क्लू मिळाला नाही असं मला वाटलं. तिसऱ्या वेळी मात्र आम्हाला यश मिळाले नाही. तिसऱ्या विद्यार्थ्याने दार उघडले तर नाहीच पण तो आमच्या अंगावर ओरडला
" तुम्ही कोणीही असाल. मला त्याची पर्वा नाही. तुम्ही खड्ड्यात जा. उद्या माझी परीक्षा आहे आणि आत्ता इतर कुठल्याही गोष्टीला मी महत्त्व देत नाही."
"हद्द झाली उद्धटपणाची" मि. सॉम्स खाली उतरताना म्हणाले. "अर्थात त्याला हे माहीत नव्हतं की मी त्याचं दार वाजवलं होतं पण त्याचं वागणं निश्चित चुकीचं आणि सध्याच्या परिस्थितीत तर संशयाला पुष्टी देणारं होतं"
यावर होम्सचं उत्तर मात्र वेगळंच होतं.
"त्याची उंची किती आहे हे तुम्ही मला सांगू शकाल का?"
"नक्की सांगता येणार नाही. तो मि. रासपेक्षा उंच आहे पण गिल्ख्रिस्टपेक्षा बुटका आहे. साधारण साडेपाच फुटाच्या घरात असेल."
"हा मुद्दा महत्त्वाचा आहे. असो मि. सॉम्स आता मी तुमची रजा घेतो"
हे ऐकून मि. सॉम्सना बराच धक्का बसलेला दिसला. ते कळवळून म्हणाले " मि होम्स, अशा संकटाच्या प्रसंगी तुम्ही मला असं सोडून जाऊ शकत नाही. प्रसंगाचं गांभीर्य तुमच्या लक्षात आलेलं दिसत नाही. उद्या परीक्षा आहे आणि मला आजच काहीतरी पावले उचलणे भाग आहे. जर ती प्रश्नपत्रिका फुटली असेल तर मला उद्याची परीक्षा पुढे ढकलावी लागेल. हा निर्णय घ्यायला यापेक्षा जास्त वेळ घालवून चालणार नाही"
"सध्या हा निर्णय असाच राहू द्या. उद्या सकाळी लौकर मी तुमच्याकडे येतो. मग आपण यावर थोडा वेळ चर्चा करू आणि मग मी तुम्हाला निश्चित सल्ला देऊ शकेन. तोवर तुम्ही काहीही बदलू नका. लक्षात ठेवा काहीही बदलू नका."
"ठीक आहे मि. होम्स"
"तुम्ही तुमच्या डोक्याला त्रास देत बसू नका. आपण यातून नक्कीच काही मार्ग काढू. सध्या मी ही वाळू आणि पेन्सिलीच्या लाकडाच्या कपच्या घेऊन जातो आहे. गुड नाईट!"
खाली चौकातून आम्ही पुन्हा एकदा त्या इमारतीकडे नजर टाकली. तो भारतीय विद्यार्थी अजूनही अस्वस्थपणे येरझाऱ्या घालत होता. बाकीचे दोघे मात्र कुठे दिसत नव्हते.
"हम्म. वॉटसन, सांग बरं तुला काय वाटतंय?" आम्ही हमरस्त्यावर आलो.
"एखाद्या घरगुती नाटकाचा लहानसा अंक असावा तसा आहे हा प्रकार. तुझ्यासमोर तीन पर्याय आहेत. तू कोणता पर्याय निवडशील?"
"सगळ्यात वरच्या मजल्यावरचा प्राणी. त्याच्याबद्दल फारसं चांगलं काही ऐकायला आलेलं नाही. अर्थात तो भारतीय मुलगा सुद्धा जरा विचित्रच आहे. इतक्या अस्वस्थ येरझाऱ्या घालण्याचं कारण काय असावं बरं?"
"त्यात विचित्र वाटण्यासारखं काहीच नाही. बरेच लोक एखाद्या विषयाचा सखोल अभ्यास करताना येरझाऱ्या घालतात."
"तो आपल्याकडे विचित्र नजरेने बघत होता"
"जर उद्या तुझी परीक्षा असती आणि आधल्या दिवशी विचित्र चौकसपणा घेऊन आलेला एक अनोळखी माणसांचा घोळका तुझा महत्त्वाचा वेळ खात तुझ्या दाराशी उभा राहिला असता तर तूही असाच वागला असतास. पेन्सिली, चाकू सगळं व्यवस्थित होतं. पण त्या माणसाचं मात्र मला कोडं पडलंय"
"कोणाचं?"
"बॅनिस्टर. या प्रकरणातून त्याला काय मिळणार आहे कळत नाही."
"मला तर तो प्रामाणिक वाटला."
"हो मलाही. पण मला हे कळत नाहीये की अशा प्रामाणिक माणसाने...
अरे! इथे स्टेशनरीची दुकानं आहेत. आपण चौकशीला इथूनच सुरुवात करू या"
"त्या गावात एकूण चार स्टेशनरीची दुकानं होती. त्यातल्या प्रत्येक दुकानात होम्सने पेन्सिलीच्या लाकडाच्या कपच्या दाखवल्या आणि तशाच दुसऱ्या पेन्सिली विकत मागितल्या. सगळ्या दुकानदारांनी त्याला सांगितलं की त्यांची लांबी वेगळी असल्यामुळे त्या नेहमी उपलब्ध नसतात. त्यामुळे त्या मागवाव्या लागतील. अर्थात या गोष्टीमुळे होम्स निराश झाल्यासारखा वाटला नाही. फक्त त्याने हसून आपले खांदे उडवले.
"वॉटसन, आपला एकमेव ठोस पुरावा अयशस्वी ठरला आहे. पण माझी अशी खात्री आहे की उपलब्ध पुराव्यावर आपण एक चांगली केस उभी करू शकू. अरेच्या! नऊ वाजले. आपल्या घरमालकीणबाई साडेसातनंतर आलात तर जेवायला मिळणार नाही असं मघाच म्हणाल्या होत्या. काय रे वॉटसन तुझ्या या अनियमित जेवणाच्या वेळा, ही तंबाखू ओढायची सवय... अशाने तुझी तिथून हकालपट्टी होईल आणि माझ्यावरही तुझ्यामागोमाग रस्त्यावर यायची वेळ येईल. पण त्याआधी आपण हे तीन विद्यार्थ्यांचं कोडं सोडवून टाकू या"

--अदिती